Signature Playlist

Τραγούδια που μου αρέσουν πάρα πολύ, από τα οποία δανείζομαι φράσεις για υπογραφή σε fora που συμμετέχω.

1. Ξύλινα Σπαθιά - Ατλαντίς
2. Ξύλινα Σπαθιά - Δεν έχει τέλος
3. Ξύλινα Σπαθιά - Οι δαίμονες
4. Ξύλινα Σπαθιά - Διαστημόπλοια
5. Ξύλινα Σπαθιά - Γκραντ Οτέλ
6. Παύλος Παυλίδης - Οι Θεριστές
7. Παύλος Παυλίδης - Τα Περιστέρια
8. Παύλος Παυλίδης - Τα Δέντρα
9. Παύλος Παυλίδης - Μόχα
10. Παύλος Παυλίδης - Όσο μικραίνω
11. Παύλος Παυλίδης - Last Call To Paris
12. Παύλος Παυλίδης - Immortal Story
13. Παύλος Παυλίδης - Δεν Υπάρχεις
14. Παύλος Παυλίδης - Η Σπασμένη Πολυθρόνα
15. Παύλος Παυλίδης - Δεν είμαι από εδώ
16. Παύλος Παυλίδης - Αφού λοιπόν ξεχάστηκα
17. Παύλος Παυλίδης - Η μικρή μας πολιτεία
18. Ξύλινα Σπαθιά - Χάρτινος Ουρανός
19. Ξύλινα Σπαθιά - Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη
20. Ξύλινα Σπαθιά - Ό,τι θες εσύ
21. Γιάννης Αγγελάκας - Όταν Χαράζει
22. Γιάννης Αγγελάκας - Κρίμα να μην είσαι εδώ
23. Γιάννης Αγγελάκας - Πάει
24. Γιάννης Αγγελάκας - Επισκέπτες
25. Γιάννης Αγγελάκας - Η Αγάπη ορμάει μπροστά
26. Γιάννης Αγγελάκας - Άγρια των άστρων μουσική
27. Γιάννης Αγγελάκας - Από εδώ και πάνω
28. Γιάννης Αγγελάκας - Σιγά μην κλάψω
29. Γιάννης Αγγελάκας - Ανάσες των Λύκων
30. Τρύπες - Το Τρένο
31. Τρύπες - Καινούρια Ζάλη
32. Τρύπες - Όλες οι απαντήσεις
33. Τρύπες - Χάρτινο Τσίρκο
34. Τρύπες - Θυμάμαι ένα σπίτι
35. Τρύπες - Γιορτή
36. Τρύπες - Η Δικιά σου κοντινή Αμερική

Shuffle & RepeatAll @ Amarok (ή όποιον media player χρησιμοποιείτε)

Εισαγωγικό: Σύνθεση-Ανάλυση

Στη ζωή μας, από την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι την ώρα που πεθαίνουμε, οφείλουμε να προχωράμε βιώνοντας. Στην αρχή, υπάρχει η ανηφόρα. Έπειτα η κορυφή και μετά η κατηφόρα.

Ως νέοι, ανεβαίνουμε το βουνό μας. Για να βιώσουμε οφείλουμε να συνθέσουμε. Να χτίσουμε.
Όταν φτάσουμε την κορυφή, βλέπουμε την πεδιάδα κάτω μας και κατηφορίζουμε προς αυτήν. Εκεί αναλύουμε αυτά που συνθέσαμε ως νέοι, για να μπορέσουμε να τα ενσωματώσουμε στον εαυτό μας.
Επηρεασμένες σκέψεις από δυο ανθρώπους που έχω την τιμή να θεωρώ φίλους.

Δεσμεύομαι κάποια στιγμή να γράψω περισσότερα. Για τώρα, αυτά αρκούν.

Sleep Playlist

1. Archive - Again
2. Sophie Zelmani - So Long
3. Placebo - Burger Queen
4. Ryuichi Sakamoto - The Sheltering Sky Theme
5. Madrugada - Vocal
6. Zbigniew Preisner - End Title
7. Radiohead - Exit Music (for a film)
8. Archive - You make me feel
9. Suede - Europe is our Playground
10. Radiohead - Karma Police
11. Madrugada - The Lost Gospel
12. Placebo - The Crawl
13. Radiohead - Fake Plastic Trees

Shuffle & Repeat @ AmaroK (or any player you use)

Τα πρώτα λόγια

Πριν κάποιες μέρες στο εξοχικό μου στην Εύβοια, είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με μερικούς φίλους. Το ζήτημα ήταν τι εικόνες μας περιβάλουν. Ανοίγεις την τηλεόραση και ακούς για βιασμούς, για ληστείες, για δολοφονίες, για.. τέλος πάντων, τα γνωρίζετε. Νομίζω δεν τίθεται θέμα για το αν πρέπει ή δεν πρέπει τα παιδιά να βλέπουν τέτοιες εικόνες. Το θέμα που τίθεται είναι το εξής.
Θα έπρεπε, ή δεν θα έπρεπε να υπάρχει αστυνόμευση στην ροή των σκουπιδιών που γεμίζουν το μυαλό μας; Η διαφήμιση σαν επιστήμη, διδάσκει στους ενδιαφερόμενους μεταξύ άλλων και την ψυχολογία της διαφήμισης. Πως δηλαδή να φέρεις τον θεατή σε μια κατάσταση τέτοια, όπου ό,τι προϊόν και να του διαφημίσεις να αισθάνεται ευφορία. Σε απλά ελληνικά, πως να του κάνεις πλύση εγκεφάλου. Αυτό ισχύει κατά γράμμα και δεν είναι δική μου άποψη.

Εφόσον λοιπόν ισχύει κάτι τέτοιο, η πολιτεία πως ακριβώς προστατεύει τους δέκτες; Δεν θα μπω στην διαδικασία να συζητήσω για το αν "τα παίρνει η κυβέρνηση", αποδείξεις δεν έχω και το αποτέλεσμα θα είναι μια αερολογία που το μόνο πάτημα της θα είναι η λογική. Αυτό που θα συζητήσω όμως είναι το γεγονός: Πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας είναι ο σεβασμός και η προστασία των πολιτών της. Είναι, αν δεν κάνω λάθος και αν δεν άλλαξε κάτι τελευταία, από τα πρώτα άρθρα του Συντάγματος. Η ψυχική υγεία δεν περιλαμβάνεται σε αυτό;

Περιλαμβάνεται, όπως σωστά θα παρατηρήσουν όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές. Συμφωνούμε λοιπόν, πως θα έπρεπε η πολιτεία να προφυλάσσει τους πολίτες της από πλύσεις εγκεφάλου της εκάστοτε διαφημιστικής. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν το κάνει. Το Ραδιοτηλεοπτικό ασχολείται με πιο άμεσα θέματα, όπως αν γυρίστηκε γκέυ σκηνή στον παπακαλιάτη.

Γιατί δεν κάνουμε κάτι; Πλέον, όσο εύκολα κάνουν πλύση εγκεφάλου οι διαφημίσεις/εκπομπές/οτιδήποτε, άλλο τόσο εύκολα μπορείς να το αποφύγεις. Να πατήσεις το off.

Ο/η εργαζόμενος/η που γυρίζει κουρασμένος απ'την δουλειά, θέλει όμως να χαλαρώσει. Πάνω στην χαλάρωσή του λοιπόν, εκεί που έφτασε την κατάσταση της Νιρβάνας, πετάγεται πάνω στην φωνή του Μικρούτσικου που έχει αφρίσει και κοκκινίσει απ'την χαρά του επειδή θα βγει ο Μήτσος να πει το τραγούδι του. Τον καλωσορίζει και ο/η εργαζόμενος επιστρέφει στην Νιρβάνα του. Αντίθετα, αν είχε βάλει να ακούσει μουσική που του αρέσει πραγματικά, τα πράγματα ίσως να ήταν αλλιώς. Τι ίσως, σίγουρα θα ήταν αλλιώς, γιατί με την τακτική της τηλεόρασης που ακολουθεί έχει ξεχάσει και τι μουσική ακούει. Έχει συνηθίσει αυτά που ακούει το πρωί στο Ράδιο και νομίζει ότι αυτά του αρέσουν (μπορεί και να του αρέσουν βέβαια).

Αμ η νοικοκυρά; Όλη μέρα στο σπίτι, δουλειές, κούραση, είναι και μόνη της. Να μην βάλει να δει το πρωινάδικο με τον καφέ; Να μην δει την Τατιάνα να μάθει τη σώβρακο φόρεσε και έδειξε (γιατί το δεύτερο βήμα στις Σταρ είναι το έδειξε. Το πρώτο είναι το έκανε.) η γνωστή τραγουδιάρα; Να ακούσει την συνέντευξή της, στην οποία μιλάει για την δουλειά της έχοντας πάρει σοβαρό ύφος. Σκάει και χαμογελάκι όταν εστιάζει η κάμερα. Η νοικοκυρά τα βλέπει και νομίζει ότι είναι ευτυχισμένη, γιατί ταυτίζει αυτή την εικόνα με τον κόσμο της. Νομίζει ότι τα πάντα γύρω της είναι το ίδιο καλά με αυτό που βλέπει. Αυτό τελειώνει όταν γυρίζει ο άντρας (βλ. προηγούμενη παράγραφο) ο οποίος έχει και κοιλιά πλέον και δεν είναι όσο ρομαντικός ήταν. Αποτέλεσμα; Δεν απαντάω. Δεν είμαι νοικοκυρά και δεν ευελπιστώ να λάβω τέτοια θέση.

Σκέψου τώρα αυτή η νοικοκυρά να διάβαζε ας πούμε ένα ενδιαφέρον βιβλίο. Να άκουγε μουσική, να έμπαινε στο ίντερνετ να μάθει τα νέα, να έβλεπε μια ωραία ταινία. Θα γύριζε και ο σύζυγος σπίτι μετά από λίγο. Νομίζω πως πλέον θα τον αναγνώριζε. Δεν θα είχε στο υποσυνείδητό της ούτε την εικόνα του Κώστα Σόμερ (αυτόν που έκανε διεθνή καριέρα με το ομολογουμένως καταπληκτικό έργο στο οποίο έπαιξε ως κομπάρσος. Αυτό που πήρε βραβεία χειρότερης ταινίας λέω. Γιατί ο άνθρωπος ηθοποιός θέλει να λέει ότι είναι.) ούτε το καινούριο σκουπάκι της ντελόνγκι, ούτε τη νέα σειρά μέικαπ της Μέιμπι-λιν. Θα είχε στη θέση τους, όσα κέρδισε απ'το βιβλίο που διάβασε, απ'την ταινία που είδε, απ'τα νέα που έμαθε. Απ'τα συναισθήματα που της προκάλεσε η μουσική που άκουσε.

Ένας εγκέφαλος, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι σε καλύτερη κατάσταση όταν έχει χρήσιμο φορτίο. Χρήσιμο φορτίο που να δίνει ερεθίσματα για σκέψη, αυτοπειθαρχία, αυτογνωσία, συναισθηματικό πλούτο. Πάλι κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένας εγκέφαλος είναι σε κάκιστη κατάσταση όταν το φορτίο του απαρτίζεται από: Κόντρες παρουσιαστών, κόντρες τραγουδιστριών, σκάνδαλα, ψεύτικες εικόνες διαφήμισης, ψεύτικες ανάγκες, ψεύτικα όνειρα. Γιατί το να πάρεις το πανάκριβο χαλί, ή το πανάκριβο αμάξι, δεν θα έπρεπε να είναι όνειρο ζωής για κανέναν. Και δεν είναι αληθινό όνειρο. Ψεύτικο είναι, όπως ψεύτικη είναι και η ζωή μας στο διαμερισματάκι 52τμ 1ου ορόφου, με τρία παιδιά. Και αυτό για να είναι κοντά σε όλα. Σε κανένα δεν πάει και πουθενά, αλλά είναι κοντά σε όλα.

Πατάμε λοιπόν το off και ξαναπαίρνουμε τον έλεγχο της ζωής μας. Δεν γεννηθήκαμε ούτε για να ασχολούμαστε με την κολέτσα, ούτε για να ονειρευόμαστε κάμπριο αμάξι. Και επειδή, μέχρι νεωτέρας ανακάλυψης τουλάχιστον, ζούμε μια φορά, αρνούμαι να ζήσω στο θέατρο του παραλόγου που προσφέρει η τηλεόραση και τα media. Εσύ δηλαδή έτσι επιλέγεις να ζήσεις;

Αυτό είναι το θέμα, εσύ τι επιλέγεις. Γιατί αυτό που διαβάζεις τώρα, σε δύο μέρες το πολύ θα το ξεχάσεις. Επειδή το ξέχασες όμως δεν σημαίνει ότι άλλαξε η κατάσταση. Τι να λέμε στα 70 μας; Τι αναμνήσεις θα έχουμε από αυτά που ζήσαμε; Νομίζω πως έναν μίνι απολογισμό μπορούμε να κάνουμε όλοι μας εδώ και τώρα και να αποφασίσουμε τι θέλουμε για εμάς. Τώρα, προλαβαίνουμε.

Τα Δέντρα - Παύλος Παυλίδης
Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Παύλος Παυλίδης

Είναι ωραία τα παλιά, μεγάλα δέντρα
στέκονται δίπλα στο ποτάμι και κοιτάνε...
Δίπλα τους παίζουν τα παιδιά και τραγουδάνε
τα δέντρα ακούνε και δε βγάζουνε κουβέντα...

Κοιτάζω τα παλιά, μεγάλα δέντρα
όμως αυτά όλο τα σύννεφα κοιτάνε...
Ανατριχιάζουνε, τα φύλλα τους πετάνε
μέχρι το σπίτι σου και πέφτουν στα τσιμέντα...

Μπορείς αν θέλεις να κρυφτείς όταν θα βρέχει
κάτω από ‘κείνα τα πλατάνια τα μεγάλα...
Μα έτσι γρήγορα το σύννεφο όπως τρέχει
η καταγίδα θα ξεσπάσει, ποιός αντέχει;...

Πήγαινε σπίτι σου, λοιπόν, και παρακάλα
να κάνει ο κεραυνός πως δεν τα είδε...
Αυτά τα δέντρα, τα ωραία, τα μεγάλα
αυτά τα δέντρα ανάμεσα σε τόσα άλλα...

Είναι ωραία τα παλιά, μεγάλα δέντρα
στέκονται δίπλα στο ποτάμι και κοιτάνε...
Δίπλα τους παίζουν τα παιδιά και τραγουδάνε
τα δέντρα ακούνε και δε βγάζουνε κουβέντα...